pierwszym krokiem jest bycie
bo raczej trudno rozmawiać nie będąc
rozmowa czyli
wzajemna wymiana myśli za pomocą słów
i w tej wzajemności kryje się właśnie jestestwo
ja jestem i ty jesteś
i gdzieś wzajemnie
gdzieś pomiędzy nami
tworzymy rozmowę
drugim krokiem jest rozejrzeć się
przypatrzeć rzęsom i długości podbródka naszego rozmówcy
poszukać punktu zaczepienia
może być on najmniejszy na świecie
wielkości kolibra albo mrówki
albo jądra atomu kobaltu
ważne żeby był
i w międzyczasie nie należy zapominać
o tym, że ktoś też jest
i spróbować być trochę jak on
i czuć trochę jak on
a wtedy punkt zaczepienia staje się wielkim kleksem
rozlanym atramentem na pustej kartce ludzkiej interakcji
trzecim krokiem jest wykorzystać nasze rozlane punkty
i być ciekawskim i dociekliwym
interesować się tym czego nie wiemy
a moglibyśmy wiedzieć
bo wiedzieć o sobie więcej
to już (nie)bezpiecznie blisko poznania się wzajemnie
i trzeba też pytać
na ile można sobie pozwolić
ile słów to będzie za dużo
za mocno zbyt ostro
bo czasem to nie wychodzi dobrze
i trzeba mówić od razu
co dzieje się nie tak
i gdzie nie chcemy iść
i trzeba pytać gdzie chce się wybrać ta druga osoba
nie czekać na wielki wybuch
(emocji, strachu czy frustracji)
bo wtedy łatwo zburzyć to, co tak żmudnie budowaliśmy
(interlokutor to prawie jak lokator
bo w dobrej rozmowie można zamieszkać
rozsiąść się i trwać
już na dobre
byleby tylko było komfortowo)
po tym wszystkim można już zacząć pisać wspólną historię
i to co było konwersacją
mało zobowiązującą i płytką
staje się częścią nas samych
rozmawiających ze sobą
wzajemnie
rozmowa czyli
wzajemna wymiana myśli za pomocą słów
a ja tak bardzo kocham słowa
i tak bardzo boję się że zostaną źle odebrane
ja nigdy nie chcę źle
czasem po prostu zapominam
że nie każdy jest w mojej głowie
i ludziom nie huczą w głowie chmary słów
pani Romualda Piętkowa w roku 2003
w książce Porozmawiajmy o rozmowie postawiła pytanie
Czy komunikacja za pomocą telefonu komórkowego jest remedium na brak porozumienia,
kryzys rozmowy
czy kolejną iluzją komunikacji – kopią bez oryginału?
i ja w zasadzie nie znam odpowiedzi
bo rozmów prowadzić nie umiem
ani na żywo
ani tym bardziej przez telefon
więc piszę ten poradnik dla siebie
bo tak trudno mi coś ci powiedzieć
tak trudno wydobyć z siebie słuszne słowa
w tym szybkim i niewrażliwym świecie
bo raczej trudno rozmawiać nie będąc
rozmowa czyli
wzajemna wymiana myśli za pomocą słów
i w tej wzajemności kryje się właśnie jestestwo
ja jestem i ty jesteś
i gdzieś wzajemnie
gdzieś pomiędzy nami
tworzymy rozmowę
drugim krokiem jest rozejrzeć się
przypatrzeć rzęsom i długości podbródka naszego rozmówcy
poszukać punktu zaczepienia
może być on najmniejszy na świecie
wielkości kolibra albo mrówki
albo jądra atomu kobaltu
ważne żeby był
i w międzyczasie nie należy zapominać
o tym, że ktoś też jest
i spróbować być trochę jak on
i czuć trochę jak on
a wtedy punkt zaczepienia staje się wielkim kleksem
rozlanym atramentem na pustej kartce ludzkiej interakcji
trzecim krokiem jest wykorzystać nasze rozlane punkty
i być ciekawskim i dociekliwym
interesować się tym czego nie wiemy
a moglibyśmy wiedzieć
bo wiedzieć o sobie więcej
to już (nie)bezpiecznie blisko poznania się wzajemnie
i trzeba też pytać
na ile można sobie pozwolić
ile słów to będzie za dużo
za mocno zbyt ostro
bo czasem to nie wychodzi dobrze
i trzeba mówić od razu
co dzieje się nie tak
i gdzie nie chcemy iść
i trzeba pytać gdzie chce się wybrać ta druga osoba
nie czekać na wielki wybuch
(emocji, strachu czy frustracji)
bo wtedy łatwo zburzyć to, co tak żmudnie budowaliśmy
(interlokutor to prawie jak lokator
bo w dobrej rozmowie można zamieszkać
rozsiąść się i trwać
już na dobre
byleby tylko było komfortowo)
po tym wszystkim można już zacząć pisać wspólną historię
i to co było konwersacją
mało zobowiązującą i płytką
staje się częścią nas samych
rozmawiających ze sobą
wzajemnie
rozmowa czyli
wzajemna wymiana myśli za pomocą słów
a ja tak bardzo kocham słowa
i tak bardzo boję się że zostaną źle odebrane
ja nigdy nie chcę źle
czasem po prostu zapominam
że nie każdy jest w mojej głowie
i ludziom nie huczą w głowie chmary słów
pani Romualda Piętkowa w roku 2003
w książce Porozmawiajmy o rozmowie postawiła pytanie
Czy komunikacja za pomocą telefonu komórkowego jest remedium na brak porozumienia,
kryzys rozmowy
czy kolejną iluzją komunikacji – kopią bez oryginału?
i ja w zasadzie nie znam odpowiedzi
bo rozmów prowadzić nie umiem
ani na żywo
ani tym bardziej przez telefon
więc piszę ten poradnik dla siebie
bo tak trudno mi coś ci powiedzieć
tak trudno wydobyć z siebie słuszne słowa
w tym szybkim i niewrażliwym świecie
Grafika: Aleksandra Kamińska