Ze śmierci ziemi rodzi się ogień, ze śmierci ognia rodzi się powietrze, ze śmierci powietrza rodzi się woda.
— Heraklit z Efezu
Woda
Lubię, gdy spływa po mnie jak po kaczce.
Ale częściej jednak wsiąka do głębi.
Każdy jest czymś rozcieńczony
I z czasem traci swoją czystą substancję.
Wylewa się morza, a szklanka wciąż do połowy pusta.
Do brzegu, do brzegu.
Woda to życie.
Ogień
Ogień to ciepło,
Nawet jeśli płonie stos.
Mam iskrę do palenia mostów
A bez tego jakoś mi chłodno.
Tylko można się wypalić
I nie będzie już skakania nad ogniskiem.
Ziemia
Pozytywka kosmosu
Toczona przez ludzi.
Ciężki przypadek, chyba z tego nie wyjdzie.
„Niech pierwszy rzuci kamień, kto celnie trafia!”
Kula u nogi.
Ona już niejednych takich przeżyła.
Ziemia to siła.
Powietrze
Powietrze to ruch,
I tylko zło może w nim wisieć.
Mój huragan,
Dla innych niby lekki powiew.
Zaśmieją się, gdy rozwieje im włosy.
Czasem lepiej się ugiąć i pozwolić zdmuchnąć,
Niż złamać, stojąc niewzruszenie.