Otaczały ją szare, brudne ulice, pełne parującego hałasu i nieznośnych, chaotycznie podążających przed siebie mas. Powietrze było rozedrgane od wrzucanych bez żadnego zastanowienia, w tę już i tak gęstą przestrzeń, setek zmartwień. Wiatr roznosił niepokoje przechodniów, splatając ich w duszącym uścisku zapachów codzienności.
Zamknęła oczy.
Przytłoczona brzęczącym w uszach szeptem tłuczonych wspomnień spazmatycznie zaczerpnęła powietrze. Świat od dawna tracił kolory, ale teraz, kiedy nazwała swój strach imieniem, ostatnie płatki nadziei opadły na zimną posadzkę.
Już nic nie miało sensu. Skrywane pod powiekami cudze marzenia i oczekiwania rozlały się potokiem słonych łez, kreśląc na jej policzkach mapę niepokojów…