pomiędzy

Biała ozdobna filiżanka na czarnym zdobionym talerzyku. Obie części bardzo piękne, obie całkowicie różne. Kompletnie niedopasowane – jak ja w czasach szkolnych, kiedy to za wszelką cenę starałam się wpasować do którejś z grup. Z filiżanki wylewają się puzzle, które starają się połączyć, jednak, pomimo starań, do siebie nie pasują. Symbol starań. Nawet jeśli udało im się ułożyć, rozpadły się z czasem.

Nigdy nie pasowałaś do żadnej grupy w stu procentach, nie byłaś w stanie poczuć tego „czegoś”, przynależności, a myślałaś, że wszyscy inni umieli, wydawało Ci się, że z Tobą jest przez to coś nie tak, bo jak to inni pasują, a Ty nie? Dlaczego? Czy popełniłam gdzieś błąd? Takie myśli towarzyszyły mi przez większą część edukacji. Jako ludzie od małego jesteśmy klasyfikowani. Wrzucani w schematy, w pudełka. Są konkretne drogi, ścieżki, którymi uczymy się podążać, nie ma opcji pomiędzy. Zawsze próbowałam się dopasować, bo myślałam że tak trzeba. Tak na pewno było, wygodniej, łatwiej, ale dla kogo to robiłam? Dla systemu? Na pewno nie dla siebie.

[ pomiędzy ]

naukami humanistycznymi a ścisłymi,

kreatywnością a użytkowością,

tekstem a obrazem,

słowem a milczeniem,

spokojem a przygodą,

dzieciństwem a dorosłością,

introwertyzmem a ekstrawertyzmem,

sztuką a nauką,

Dodatkowe zajęcia plastyczne, kółko matematyczne, sztuki walki, regaty, zespoły taneczne, obozy harcerskie, nigdy nie było tak, że czegoś nie lubiłaś całkowicie, ale również nie było czegoś co byś uwielbiała i czuła, że w stu procentach przynależysz – próbowałaś przez to wielu rzeczy, dołączyłaś do tak wielu grup, stawiałaś się w różnych sytuacjach – dalej to robisz. Nie poddajesz się, wciąż szukasz. Szukasz swojej grupy, swojego miejsca na świecie, siebie. Czy znajdziesz, nie wiesz, ale wiesz już, że nie musisz, nie musisz robić tego, bo tak trzeba, dla kogoś, tylko dlatego, że chcesz, dla siebie.