Drogi do potężnej dzielnicy Automatikon strzegą trzy pomniki. Automatikona - boga automatyki, Elektronikusa - władcy elektroniki i Elektrotechikusa, który włada elektrotechniką. Wszystkie wykonane są z monokryształów krzemu, bo to na nim bazuje ich potęga. Jest to niezwykle barwna dzielnica. Pełna magii i niewyobrażalnych wręcz rzeczy. Chodniki i drogi są przeplatane strunami miedzi i złota. Te metale najlepiej przewodzą impulsy elektryczne, tak ważne w dzielnicy mistrzów elektroniki i automatyki. Budynki są wspomagane bardzo wymyślnymi sztuczkami, które nieznane w innych częściach krainy, wprawiają w zachwyt przybyszów z zewnątrz. Główną siłą mieszkańców jest rozumienie fizyki. Posiedli oni bowiem moc nauki samego krzemu, któremu dyktują rozkazy. Mylnie nazywa się ich synami Zeusa, którego główny atrybut - piorun jest wykorzystywany, ale nie najważniejszy w tej dzielnicy. Tam, gdzie zawodzą dzieci Hefajstosa, na podium wchodzą mieszkańcy Automatikonu.

Jako jedyni z nielicznych potrafią budować gigantyczne maszyny wspomagające pracę człowieka. Taki humanoidalny robot przenieść może po trzykroć więcej niż zwykły człek. Potrafią także budować nieco mniejsze roboty. Tworzyć zaawansowane systemy, które zmienne są od ich upodobań. To nim mieszkańcy Cognipolis zawdzięczają coraz to bardziej wygodne życie. Wyznawcy boga Automatikona znają się na sztuce przetwarzania impulsów, potrafią w zręczny sposób wdrożyć systemy nieznane mieszkańcom innych krain.

To jednak nie jedyna ich moc. Dzięki zrozumieniu mikroskopijnych fal potrafią przesyłać informacje na bardzo duże odległości. Nie potrzeba już kurierów na koniach, którzy dniami jechaliby przez bezkresy krain. Mieszkańcy Automatikonu potrafią wdrożyć systemy teleinformatyczne, które przesyłają wszystko, co tylko można sobie wyobrazić. Zdjęcia, filmy, wiadomości. To im mieszkańcy pozostałych krain zawdzięczają spokojną i bezpieczną komunikację. Lud ten od wieków panuje nad bezpieczeństwem przesyłania danych, tak aby nie tylko nie wpadły w niepowołane ręce, ale były przesyłane bez opóźnień. Posiadają także wewnętrzny system zwany Wifi, który pozwala im na połączenie się z siecią bez zbędnych żył złota i miedzi.

Niewątpliwie główną zaletą tej dzielnicy jest niespotykana nigdzie indziej inteligencja. Wydawać by się mogło, że obdarzone są nią bramy, domostwa, maszyny, które pozwalają przewieźć człowieka z miejsca na miejsce. Wszystko żyje i jest dostosowane do upodobań mieszkańców. Bo ci z reguły poświęcają się sztuce nowoczesnej i bardzo trudnej, która ułatwia życie, ale też zależna jest w znacznej mierze od działania prądu.

Mieszkańcy Automatikonu posługują się różnymi językami. Python, Java, C, C++ to języki, które rozumieją tylko nieliczni. Pozwalają im panować nad sprzętem i uczyć go, tak samo jak człowieka. Zręczna to dzielnica i przebiegła, której mieszkańcy potrafią naginać martwe maszyny do swojej woli. Tak jakby tresowali kota czy psa. Czas w Automatikonie biegnie bardzo szybko. Co chwilę pojawiają się nowe odkrycia, trendy i zainteresowania, którym jedynie nieliczni są w stanie sprostać.